کلبه ی دوستی

رئيس از برخي شهرهاي ميهن بازديد كرد و هنگام ديدار از محله ما فرمود:
    «شكايتهاتان را صادقانه و آشكارا باز گوييد
    و از هيچ كس نترسيد، كه زمانه هراس گذشته است!»
        دوست من ـ حسن ـ گفت:
    «عالي جناب!
    گندم و شير چه شد؟
    تامين مسكن چه شد؟
    شغل فراوان چه شد؟
    و چه شد آن كه داروي بينوايان را به رايگان ميبخشد؟
    عالي جناب!
    از اين همه
    هرگز، هيچ نديدم!»
   
    رئيس 
    اندوهگنانه گفت:
    «خدا مرا بسوزاند؟
    آيا همه اينها در سرزمين من بوده است؟
    فرزندم! سپاسگزارم كه مرا صادقانه آگاه كردي، به زودي نتيجه نيكو خواهي ديد».
   
    سالي گذشت، دوباره رئيس را ديديم، فرمود :
    «شكايتهاتان را صادقانه و آشكارا باز گوئيد
    و از هيچ كس نترسيد، كه زمانه ديگري است!»
   
    هيچ كس شكايتي نكرد،
    تنها حسین برخاست و فرياد زد:
    شير و گندم چه شد؟
    تامين مسكن چه شد؟
    شغل فراوان چه شد؟
     چه شد آن كه داروي بينوايان را به رايگان ميبخشد؟
    با عرض پوزش، عالي جناب!
«دوستِ من ـ حسن ـ  چه شد؟»